"We zijn aan de andere kant en we vallen er niet af"

Dat waren bijna de eerste woorden van Line toen we voet aan de grond zetten in Melbourne.
De eerste dag dachten we de tijdzones goed te hebben doorstaan. Tijdens de ferry tocht naar Tasmanië hebben we op de boot heerlijk geslapen. De dagen daarna waren Line en Tom een paar nachten rond 3 uur klaar wakker waren..... en wij ook trouwens. Nadat we aankwamen in Devonport (TAS) reden we gelijk het eerste natuurpark binnen en daarmee ook volledige mobiele isolatie. Telstra de provider hier heeft een monopolie op het netwerk, waarvan geen andere provider gebruik mag maken.
Dus we moesten gelijk afkicken van elke vorm van communicatie naar het thuisfront. Gelukkig was de SOS oproep nog wel beschikbaar (voor de bezorgden onder jullie).

Cradle Mountain NP was de eerste stop en het was super mooi. We kregen zelfs Line en Tom zover een paar wandelingen te maken. Hoewel Line na het horen over de bandicoot (een soort muis met grote oren) het liefst de hele wandeling met ogen en oren dicht wilde lopen. We hebben ook enorm gezocht naar het gekke-bek-dier, maar helaas hebben we hem nog steeds niet gevonden. Anders hadden Line & Tom hem wel weggejaagd met hun zoetgevooisde stemmetjes.



Na Cradle Mountain zijn we doorgereden naar Franklin-Gordon Rivers NP. Een fantastische plek met veel regenwouden en een ruige kust aan de Gordon River. We hebben een boottocht gemaakt over deze rivier. Een hele relaxte dag op het water en af en toe aan land om wat te bekijken.
De kinderen bleven het liefst op de boot: er was namelijk een speelruimte voor kinderen.

Gisteren zijn we weer wat meer in de bewoonde wereld beland, nabij de hoofdstad van Tasmanië: Hobart. We hebben nabij een historisch plaatsje Richmond op een camping gestaan en zijn naar een Tasmanian Wildlife Sanctuary gegaan. Hier vangen ze gewonde Australische dieren op voor rehabilitatie of definitief verblijf. Dit is de beste plek om de Tasmaanse Duivel te aanschouwen, anders dan dood langs de kant van de weg. Ze eten namelijk karkassen van dieren, waardoor ze zelf ook vaak ten prooi vallen als ''roadkill''. Hier hadden ze ook een hele kudde aan kangoeroe's. Dat was wel aan Line en Tom besteedt!


We hebben nog een paar dagen Tasmanië te gaan. Vrijdag op naar het vaste land.

De camper rijdt prima en links rijden is inmiddels een tweede natuur geworden.

Tot snel, ws vanaf het vasteland van Australië.


Tasmaanse uitspraak:
"You know why Tasmania is getting closer to the mainland? Cause Melbourne sucks!"